"GÜLMEK BİR GÜNEŞTİR, İNSANIN YÜZÜNDEN HÜZÜN VE KEDER KIŞINI DEFEDER."

[kaan]

"Ruh güzelliğinin en çekici belirtisi hiç şüphesiz gülümsemedir. Duygulardaki rahatlığın ve mutluluğun sevimli bir ifadesidir o. Gülümsemenin, en çirkin çehreleri bile güzel gösterebilecek sihirli bir kudreti vardır. Sıkıntılı, öfkeli anlarımızda gülen bir çehreyle karşılaştığımız zaman hemen gevşeyiveririz. İster istemez duygularımızda bir durulma, yüz hatlarımızda bir gevşeme olur. Çevremizdeki insanları kendimize bağlamada ilk izlenim çok önemlidir. Sıcak bir gülümseme, yabancılığın soğukluğunu bir anda gideriverir; bir sıcaklık bir bir samimiyet, bir sempati sağlar.
Gülümseme bir aydınlıktır; farkında olmadan biz de onun aydınlığına kapılırız. Bütün insanların manen, bu aydınlığın sıcaklığına sığınmaya ihtiyaçları vardır. Günlük1 hayatımızda türlü nedenlerle birçok sıkıntıya uğrayabiliriz. İster istemez duygularımıza koyu bir karamsarlık hâkim olur. Ruhumuz birtakım bunalımlarla çırpınır durur. Eğer kendimizi kapıp koyuverecek olursak, iç dünyamızın bu karanlığı yüzümüze akseder. Karamsar kırışıklıklar, kederli gölgeler kaplar çehremizi. Böyle bir ruh hali ve görünüm içinde çevremize hiç de hoş görünmeyiz. Dostlarımız bile varlığımızdan haz duymazlar, yanımızda durmak istemez olurlar. Dursalar bile sıkıntımız onları da etkiler. Asık bir yüzün yaratacağı bu sıkıntılı, bunalımlı, sevimsiz ortamdan kimse hoşlanmaz. Buna sebep olduğumuz sürece sevilmez ve aranmayız. Çünkü bütün insanlar, sıkıntıdan ve kederden kaçar, neşeye ve mutluluğa yönelirler.
Üzüntümüz ne kadar derin olursa olsun, bunu çevremize dağıtmaya hakkımız yoktur! Hiçbir zaman sabır ve iradeyi elden bırakmamak gerekir. Neşeyi, kendimize zorla davet edelim; ister istemez gelir. Sıcak bir gülümseme halinde yüzümüze yerleşir. Sonra içimizdeki karamsarlığı kaldırır. Bir de bakarız ki, gülümsemenin aydınlığına muhtaç olan dost çehreler sarmış etrafımızı..."